مپلتون، آیووا – در فیلم‌های کابوی و برنامه‌های تلویزیونی، دیدن کرکس‌هایی که بالای سرشان می‌چرخند، معمولاً نشانه‌ی عذاب و ناامیدی است.
برای ساکنان برخی از جوامع Siouxland، مدفوع و استفراغ ممکن است به جای آن به ذهن متبادر شود.
به دلیل جمعیت رو به رشد، کرکس های بوقلمون به انسان ها نزدیک تر می شوند و همانطور که برنت استرک، شهردار Mapleton می تواند به شما بگوید، همیشه تعامل خوشایندی نیست.
گروهی متشکل از ۱۵ تا ۲۰ کرکس بوقلمون به یک برج سلولی در نزدیکی گورستان در سمت جنوب شرقی شهر علاقه مند شده اند، اما مشکل این نیست. کرکس ها به شهر پرواز می کنند تا از چند درخت مورد علاقه دیدن کنند، جایی که آنها خیزان می کنند و سپس مدفوع می کنند و استفراغ می کنند و باعث ایجاد آشفتگی و رنگ آسیب احتمالی روی وسایل نقلیه و خانه ها می شوند.
“هیچ کس اهمیت نمی دهد که آنها فقط در اطراف شهر پرواز کنند. این چیزی است که آنها ایجاد می کنند و پشت سر می گذارند، این مسئله است.
سایر جوامع با مشکلات مشابهی در مورد گله های رفتگرانی که در شهر یا نزدیک شهر نشسته اند، مواجه هستند.
مردم هم می خوانند…
کرکس‌ها با جثه‌های بزرگ و سیاه و سرهای قرمز روشن و بدون پر با مشکل تصویر روبرو هستند، مهم نیست که چقدر در طبیعت مفید هستند.
اندی کلنر، زیست شناس حیات وحش اداره منابع طبیعی آیووا، گفت: «شما به پرنده نگاه می کنید، و این قابل درک است. “تصویر یک پرنده بزرگ و سیاه با بال های باز شده، این یک عامل ظاهری است که برای پرنده مایه تاسف است.”
با توجه به این که کرکس ها چقدر خوب کار می کنند جای تاسف است.
کرکس های بوقلمون با استفاده از حس بویایی بسیار توسعه یافته خود برای یافتن غذا، اکوسیستم را با خوردن حیوانات مرده پاکسازی می کنند. با این کار، شیوع بیماری و بیماری را کاهش می دهند.
وقتی که دارایی‌هایشان در فضولات کرکس پوشانده می‌شود، انسان‌ها از این مزایا عبور می‌کنند. اگر این به اندازه کافی بد نیست، کرکس ها هنگام ترس یا احساس خطر استفراغ می کنند. این استفراغ پر از شیره های گوارشی اسیدی است که بوی بدی می دهد و وسیله ای دفاعی برای دور کردن شکارچیان است.
کلنر گفت: “این خوب است که آنها را در اطراف خود داشته باشید، اما قابل درک است که نمی خواهید آنها در گاراژ یا ساختمان عمومی شما غوطه ور شوند.”
کلنر گفت که استفاده از DDT و سایر آفت کش ها در دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ باعث نابودی جمعیت کرکس و دیگر گونه های شکارچی شد. از زمان ممنوعیت بسیاری از این مواد شیمیایی، جمعیت پرندگان به آرامی طی دهه‌ها بهبود یافته و منجر به افزایش تعداد و تماس نزدیکتر با انسان شده است.
کلنر گفت که الوارهای کهنسال با درختان بلندش رو به کاهش است و پرندگان اجتماعی را مجبور می کند تا نشیمنگاه های دیگری را به اندازه کافی بزرگ پیدا کنند تا کل گروه را در خود جای دهند و همچنین به اندازه کافی بلند باشند تا منظره ای امن از شکارچیان نزدیک را فراهم کنند. به همین دلیل است که برج های سلولی و برج های آب آنها را جذب می کنند.
کرکس های بوقلمون سال به سال به همان محل لانه سازی، اغلب در مناطق دورافتاده بازمی گردند. این در حالی است که کرکس های خردسال در جای دیگری جمع می شوند و بسیاری از مشکلات را ایجاد می کنند. کلنر گفت که تماس‌های مربوط به کرکس به برنامه تخریب DNR، که به درگیری‌های بین حیات وحش و انسان می‌پردازد، در ۱۵ سال گذشته افزایش یافته است.
کلنر گفت که صداسازهایی مانند آتش بازی می توانند دسته ای از کرکس ها را بترسانند. آنها دوست ندارند خیس شوند، بنابراین اسپری کردن آنها با آب ممکن است آنها را از بین ببرد. آویزان کردن یک کرکس مرده بوقلمون – یا یک طعمه پرنده بزرگ که به شکلی شبیه آن نقاشی شده است – به صورت وارونه در نزدیکی محل جوجه کشی نیز می تواند یک عامل بازدارنده موثر باشد.
اگر این کار موثر نباشد، رهبران جامعه ممکن است گزینه‌های کشنده را انتخاب کنند. مانند بسیاری از پرندگان مهاجر، کرکس های بوقلمون تحت قانون فدرال پیمان پرندگان مهاجر محافظت می شوند. کشتن آنها بدون مجوز از بخش خدمات حیات وحش اداره بازرسی سلامت حیوانات و گیاهان وزارت کشاورزی ایالات متحده غیرقانونی است.
کلنر گفت که تیراندازی به یک یا دو کرکس ممکن است برای ترساندن یک گله کافی باشد.
شهر میپلتون در سه سال گذشته پس از آزمایش سایر تاکتیک‌های ترساندن مجوز دریافت کرده است. استرک گفت که افسران مجری قانون به تعدادی از پرندگان شلیک کرده اند و به نظر می رسد که برخی از آنها را می ترساند.
Streck گفت: “ما نمی خواهیم همه آنها را از بین ببریم، این هدف نیست.”
کلنر گفت مجوزها تعداد کرکس هایی را که می توان کشتند محدود می کند، زیرا آنها برای اکوسیستم بسیار مهم هستند.
همانطور که اغلب اتفاق می افتد، باید تعادلی بین طبیعت و تمدن مدرن پیدا کرد. آن کرکسهای دایره‌ای ممکن است منتظر نباشند تا یک گاوچران فقیر از تشنگی در بیابان بمیرد، اما رفتار طبیعی آنها در عوض می‌تواند آنها را در صورت شروع به حرکت در شهر به هلاکت برساند.